O Camiño de Santiago, ao seu paso pola comarca de Sarria, Lugo, ten unha pegada moi forte en todo o que forma parte dos seus pobos e vilas. Nas casas, nas persoas, nas relacións humanas, entre os de aquí, camiñantes sempre ­ e con aqueles que camiñan, ás veces. 

Neste traballo trato de mirar  de portas para  adentro, cara as xentes que viviron nas casas que agora están pechadas ou derrubadas e que deixan as súas pegadas nas paredes, nos obxectos, ata no aire. Trato de respirar ese ambiente, para logo intentar revelar unha realidade, ficcionando ás veces o que foi parte da cultura popular do rural, das casas vellas e bellas que hai ao longo do camiño, deixando latente a man dos que nelas habitaban, movendo o mí­nimo posible os obxectos  cos que me atopo. Ese ollar e respirar está cargado dunha especie de maxia do pasado chea de beleza, que me permite bucear nas múltiples historias posibles dos que alí viviron.