Pezas antigas recuperadas do medio rural galego, combinadas con outros obxectos sobre o corpo humano.

Formalmente hai unha preocupación clara pola representación.

O emprego destas pezas analiza  vinculacións indirectas coa moda. Estas pezas que se empregaban para  fins ben diferenciados dentro da vida rural, agora atopan un novo significado noutro contexto. A modo de “objet trouvé” ou “ready-made”.  Hai un claro interese por poñer en valor todas esas pezas  que forman parte da cultura popular e do pasado casi exclusivamente agrícola e gandeiro do rural galego.

Tamén poderiamos falar do sistema auténtico de reciclaxe que existía no rural. Prácticamente todo tiña unha segunda vida unha vez que remataba a súa primeira función, que casi sempre era provocada pola falta de poder adquisitivo, iso facía avivar o inxénio. Esa obriga de antes, trato de transformala agora en conciencia da reutilización, discurso cercano a un plano político e económico baseado na idea de baixar cuantitativamente o consumo de obxectos, consumo que inevitablemente nos leva a unha dictadura dos obxetos dos que nos rodeamos na nosa vida cotiá.